उसको हाड मासुमा घाम छैन
अनुहारमा जुन छैन
आँखामा तारा छैन।
उसको त्यो झोलामा
फुकफुकाउको घर थियो
जागिरे छोराको तलब थियो
राम्री छोरीको कन्यादानको सामाग्री थियो
पाहुनाको आगमनमा सान्तीको श्वास थियो।
मनु,
मनको चोयाले डोको बुन्नु भनेको
पुर्खाकै इतिहास केलाउनु त हो,
इच्छाको मेटेरियलले घर बनाउनु भनेको
बालुवाको महल त हो
अनि आदर्शको श्वास फेर्नु भनेको
एकलै हुनु त हो
पेटदेखि माथि कलेजोमा बाँच्ने
को छ र यहाँ!
गान्धी मरेको देशमा।
जब सपना लटरम्मै फल्छन् नि
भल-पैह्रो चल्छ यथार्थमा
अपाहिज हुन्छ जीवनको संरचना
र बेघर हुन्छ मनको बस्ती
जब इच्छाको गाडी चढ्छ मन
पन्चर हुन्छ गन्तव्य,
अनि उराठलाग्दो हुन्छ वर्तमान र भविष्य।
तिम्री छोरी गर्बेनी भई पोइमा जानु
खासमा ऊ बदनाम थिएन,
चरित्रहीन त उसको समक्ष डिग्रीलाई
टेबलमुनि फालिदिने हात थियो
उसको नोकरी ईन्टरको निम्ति
एक रातको बिउ माग्ने पाखण्डी थियो।
उसले सुटुक्कै खुसी बाँच्यो
बाक्लो दालको लालच होइन
मनु, तिम्री श्रम हल्का गर्नु थियो,
तिम्रो उमेर बढोत्तरी गर्नु थियो,
तिम्रो छोरा हाइट वेट मेडिकल रिटन
छिर्दा पनि ड्राइभर हुनुपरेको!
कसैको डिमानलाई डिनाइ गर्दा त हो नि,
तिमी मनको पो माया हो त
धन माया त होइनौ!
मनमाया भनेको ईश्वरको प्रिय त हो,
तिमी टाडोमा भएको सूर्यलाई पुज्छौ
कुखुराको भाले पर्सन्छौ
खोलाको भोक मेटाई बस्छौ!
जिन्दगी त युद्ध हो नि मनमाया,
रण भूमिमा छोडिदिएको छ हामीलाई
ईश्वरले पनि केवल एक चोटि,
चड़ाऊ त प्रसाद तर जिउँदो देउता लाई,
कसम होला
झलमल्ल बल्छ तिम्रो घर।
झन्डा त बोक्यौ नि मनमाया तिमीले
माटोको बोक्यौ
यदि बाटोको बोकेकी भए
मनमायादेखि प्रमोट भएर
धनमाया हुने थियो,
परोपकारकारको ब्याङ्क स्नेह खाता खोलेर
धर्म त डिपोजिट गर्यौ नि मनु
त्यसको इन्ट्रेस्ट त माथि पाउँछौ!
अनि माथि भनेको शून्य हो,
त्यसैले फाटेको हो काटेको हो
तिम्रो झोला, कपटी व्यवस्थाको डिकुरेले।
No comments:
Post a Comment