कविताहरू

चिया र चिन्तन

निकेश लिम्बु

उहिले बाजेको पाला देखि नै 

सुन्दै आएको

‘सुनको बोट’ भन्दै

षडयन्त्र र शोषणको जाल

बुन्दै आएको।

यो कथा यो व्यथा, मर्मको व्याकुलता

धेरै पुरानो छ

डरले काल्लेको,

अनुभूतिको विदीर्ण आवाज

धेरै गुनासो छ।

जब विश्व-रेशमी पलङबाट नै

मैले टिपेको चियाको चुस्की लिन्छ

आफुलाई दास नै ठान्दछु

र त्यै

पोहोर-परारको

थोत्रे नाम्लो-जडाउरी भिरेर

थुम्चे

नागबेली बाटो लाग्दछु।

मेरो नागबेली बाटो

खाल्डो-खपेल्टो हुँदै

भिरालो छ

श्रमिक हुन, श्रम गर्दैछु

जीवन साच्चै नै

अँध्यारो छ।  

अब त

त्यो घनघोर वर्षा पछिको इन्द्रेणी कहिले देखापर्ने

मजदुर शाश्वत हक र अधिकार

कहिले पाउने

विश्वअघि अर्थवृद्धिका भाषणहरू छाडी हिड्छौं

यो भाषणको सिस्टम कहिले फेरिने।

युवा भन्छ

‘हो सपमा मैले पनि देखेको छु’

तर उडान भने सकेको छैन

अरू युवा झैं म पनि

आखिर लाहुरे नै बन्न

वाध्य बनेको छु। 

मैले युवाको कसारोलाई वाद भनिन

सहन सक्छु

फागुनको फुको बिरसिलो क्षन

श्रमको रकम मात्र पो मागेको छु

बढाई देउ मेरो सानो वेतन।

*******

जमीन

आशिष् उदास

मेरो बाजेले गोरु जोत्नु भो

बाँझो खेत खन्नु भो

र भाग्य उमार्नु भो

तर मेरो बाजेले

जुन खेतमा भाग्य उमार्नु भो

त्यो खेत मेरो हो भन्नु पाएन

मेरो बाउले भस्मे फाँड्नु भो

बारी बिराउनु भो

खोल्छा गोड्नु भो

र भविष्य फलाउनु भो

तर मेरो बाउले

जुन जमिनमा भविष्य फलाउनु भो

त्यो जमिन मेरो हो भन्न पाएन ।

मेरी आमाले जुन बारीहरूमा पसिना चुहाउनु भो

र सपना फुलाउनु भो

त्यो बारी मेरो हो भन्न पाएन

सरकार अब

यो देशको सप्पै सप्पै जमिन

आफ्नो आफ्नो भागमा बाटिदिनोस्

पक्कै पनि मेरो भागमा एक चोक्टा त पर्छैपर्छ।

कमसेकम त्यो

एक चोक्टा जमिनलाई मेरो हो

भन्न त पाउँछु नि।।