राष्ट्रिय स्वयंसेवक संघको ‘देशप्रेम’!

देशमा हिन्दु कट्टरवादीहरूका एकपछि एक पागलपनले गर्दा आमजनताको जीवनमाथि ठुलो असर परिरहेको छ। कुनै न्यूनतम युक्तिबोध, विचारबोध, इतिहास-विज्ञान-दर्शन वा विरासतको ज्ञानविहीन एक हुल मानिसहरूले पागलझैँ देशको मानिसहरूलाई अँध्यारो तिर तानेर लैजाने काममा हात हालेको छ जस्तो लाग्दछ। हालैमा कलकत्ताको साइन्स सिटी अघाडी उनीहरूले शान्तिपूर्ण प्रदर्शनमा सामेल विद्यार्थी-युवाहरू माथि भयानक आक्रमण गरे। विभिन्न सङ्गठन र कामहरूबाट उनीहरूको योजना स्पष्ट भइरहेको छ, तर जम्मै षड्यन्त्रको टाउकोमा छ राष्ट्रिय स्वयंसेवक सङ्घ वा आरआरएस। उनीहरूसँग जोडिएको अरू सङ्गठनहरू लगायत समग्र परिवारलाई सङ्घ परिवार भनिन्छ। विभिन्न भ्रान्तिपूर्ण प्रचारसँगै सङ्घ परिवारले आफूलाई देश भक्ति अनि देश प्रेमको मिसालको रूपमा जनता अघि प्रस्तुत गर्छन्। भारत माताको नारा लगाउँदै, सङ्घ परिवारले देशको युवा अनि खटीखाने जनतालाई देशको निम्ति बलिदान दिनु अनि कठिनाइहरू सहनु भनी सिकाऊछन्। आर.एस.एस. को देशभक्ति के हो, यो बुझ्नुको निम्ति इतिहास हेर्नु जरुरी छ, जब देश अङ्ग्रेजको कब्जामा थियो, तब विदेशी सभ्यता-संस्कृतिको विरोध गर्ने सङ्घले के कस्तो भूमिका निभाएको थियो त? स्वतन्त्रता संग्राम पश्चात् पनि उनीहरूले कस्तो कदम-रणनीतिहरू उठाए यो पनि हेर्नु एकदमै जरुरी छ। 

जब तिरंगा झण्डालाई राष्ट्रध्वजको रूपमा अपनाइएको थियो, तब आर.एस.एस.ले'गेरुवा झण्डा’लाई राष्ट्रध्वज बनाउँनु पर्छ भनेका थिए। उनीहरू अनुसार तीन सङ्ख्या अशुभ हो र यसैकारण तीन रङ्गको राष्ट्रध्वज हुनुहुँदैन अनि उनीहरूले आफ्नो-आफ्नो घरमा १४ अगस्त,१९४७ मा गेरुवा झण्डा लहराए। उनीहरूले संविधानको सट्टा मनुस्मृतिलाई कानुन बनाउँने आधार मानियोस् भन्ने प्रस्ताव पनि राखे। तर बिस्तारै बिस्तारै, जब देशभरि नै संविधान अनि राष्ट्रध्वजले स्वीकृति पाए तब उनीहरूले फेरी संविधान अनि राष्ट्रध्वजको पूरा जोरतोरले समर्थन गर्न थाले।

हिन्दु कट्टरवादी सङ्गठनहरू, उनीहरूको स्थापनाको समय देखि नै स्वतन्त्रता संग्रामको बेलामा आफ्नो नामको भूमिका लिएर अघि बढ़े। यहाँ सम्म कि सङ्घ परिवारले खिलाफत आन्दोलन अनि असहयोग आन्दोलनलाई पनि साफ रूपमा निन्दा गरेको थियो। गांधीद्वारा आन्दोलन रोकिएको कुरालाई नजरअन्दाज गर्दै आन्दोलनको असफलताको जिम्मेदार मुसलमानहरूलाई ठहराए। राष्ट्रवादी आन्दोलन जब अघि बढ़दै थियो त्यस समय सङ्घ ज्यादा जस्तै मौकामा उपस्थित थिएन अर्को तर्फ जब आन्दोलन आफ्नो चरम सीमामा थिएन त्यस समय सङ्गठनलाई तेजी सँग विस्तार गरियो। उत्तर भारतमा ३० को दशकको अन्तमा जब साम्प्रदायिक तनाव बढ़दै थियो तब सङ्घले यो क्षेत्रहरूमा जोरसँग प्रचार गर्न थाले अनि १९४२ को'भारत छोड़ अभियान’मा उनीहरूले आफूलाई टाड़ो राखे अनि'४६-'४७ को साम्प्रदायिक दङ्गाको बेलामा भागे पनि। उनीहरूको नजरमा स्वतन्त्रता संग्रामको बेला गांधी अनि कङ्ग्रेसले मुसलमान प्रति अलिकति ज्यादा झुकाव देखाएका थिए अनि यसै मुद्दालाई उनीहरू हिन्दु राष्ट्र निर्माणको निम्ति घातक सम्झन्थे। सङ्घको यस्तो विचारधाराको स्पष्ट उल्लेख सङ्घ अनि सावरकरको नजिक रहेको नाथूराम गोडसे द्वारा गांधीको हत्या, अनि यसैको प्रतिक्रियामा संघीहरूले हर्ष मनाउँदै मिठाई बाडेको कुराबाट स्पष्ट झल्किन्छ।

अङ्ग्रेज सरकारलाई आफ्नो लागि लेखेको दोस्रो दयापत्र (१४ नोवेम्बर,१९१३) मा हिन्दुत्वको प्रणेता सावरकर (कैदी न. ३२७७८) ले निम्नलिखित शब्द लेखेका थिए— “... म (अङ्ग्रेज सरकारको) संविधानको पक्षमा, भारत अनि बाहिर भटकेको नौजवानहरु, जो मलाई आफ्नो दिशानिर्देशक मान्दछन्, तिनीहरूलाई फेरी सही बाटोमा लिएर आउनेछु। म पुरा ताकत अनि बल लगाएर सरकारले जस्तो चाहन्छ उसको सेवा गर्नको लागि तयार छु। म हृदयदेखि बदली सकेको छु अनि भविष्यमा पनि मेरो व्यवहार यस्तै नै रहने छ। मलाई नछोडेर जेलमै राख्नुभयो भने केही पनि पाउनु हुने छैन। ताकतवर नै दयावान हुन सक्छ, त्यसैले म बाटो भुलेको छोरो, आमा-बाबा स्वरूप सरकारको ढोका छोडेर अरू कहाँ जान सक्छु? आशा गर्छु तपाईँ यस बिन्तीलाई ध्यानमा राख्नु हुनेछ।”

यो बताउनु जरुरी छ कि सावरकर अफ्नो बाकीको जीवन अङ्ग्रेजहरूलाई दिएको बचनमा नै अडिग रह्यो, अनि अङ्ग्रेज विरोधी सङ्घर्षलाई छोडेर, मुस्लिम विरोधी संधर्षमा कट्टर हिन्दुहरूलाई सङ्गठित गर्दै रह्यो।